Toen ik jong was (tot mijn 13e ongeveer), wilde ik niets liever dan professioneel dressuuramazone worden. Samen met je paard dansend de arena door, dat leek me het einde. Ik vond het een prachtige samenwerking tussen mens en paard en dat was wat ik wilde. Ik was al flink op weg die kant op te gaan. Ik reed met de manegepaarden al op hoog niveau dressuur en won met (onderlinge) wedstrijden standaard de eerste plaats.
Halverwege de zomer van mijn 12e levensjaar ging ik na school een keertje mee met een klasgenote wier vader de paarden verzorgde van een zakenman die arabieren fokte. Ze lieten me de stallen zien, de bak, de weides en de paarden. En toen gebeurde er ineens iets. Het moment dat mijn leven zoals ik het tot dan toe kende, totaal veranderde… ik zag een schimmeltje in de kudde.
Tot dan toe hield ik erg veel van voskleurige paarden (nog steeds heb ik er een zwak voor) en met schimmels had ik niets. Ik vond ze simpelweg niet zo mooi. Maar, daar, in die kudde met zoveel andere paarden, zag ik ineens een jonge licht grijze ruin staan en ik kon vanaf dat moment niets anders meer zien.
Nu ik het zo opschrijf klinkt dat misschien overdreven, maar dit is echt zoals het ging. Ik vroeg aan Joop, de vader van mijn klasgenoot, wie dat paard was en hij vertelde me dat het Rhiskee was; één van de vier jonge broers die beleerd en verkocht moesten worden. Ik mocht er wel eventjes heen van hem.
Toen ik in de wei stapte bij deze jonge vent, liep hij direct op me af. Ik kon hem aaien en borstelen en bij elke aanraking raakte ik meer en meer in de ban van hem. Achteraf hoorde ik van Joop dat hij ademloos had staan kijken naar dit schouwspel. Dit was niet de Rhiskee die hij kende. Rhiskee was anders niet zo op mensen en bleef afzijdig als er iemand in zijn wei kwam. Hij zag een chemie tussen ons die hem aan de grond genageld deed staan.
Toen ik de wei uitstapte vroeg Joop of ik het misschien zag zitten om Rhiskee te gaan beleren. Ik wist niet wat ik hoorde! Dat leek me het einde. Ik was verliefd en kreeg de mogelijkheid in mijn schoot geworden regelmatig bij Rhiskee te zijn en de verantwoordelijkheid hem te gaan beleren. Dit vond ik een ongekende rijkdom en pakte de kans met beide handen aan… .