Het is een tijdje stil geweest rondom Gelukkig Paard. Natuurlijk is er de Corona crisis die Nederland grotendeels plat legt, maar in mijn prive leven heeft zich een inmens grote crisis voorgedaan. Ik ben na 25 jaar de paardenliefde van mijn leven verloren. Mijn Rikkie, mijn alles had al jaren last van verschillende tumoren. Nu bleek echter ook zijn bekken vol met tumoren te zitten. Dit had als risico dat hij mogelijk koliek kon krijgen of een verlamming of bloeding door afknelling van de slagader.
Ik vond dit risico te groot. Ik wilde niet dat mijn ventje een tikkende tijdbom was en mogelijkerwijs een doodsstrijd zou leveren op een moment dat er bijvoorbeeld niemand was om te helpen. Ik wilde hem pijn en angst besparen en nam de moeilijkste beslissing die er bestaat. Ik nam de keuze om hem in te laten slapen. Dit gebeurde op 18 februari. Onderstaande bericht plaatste ik op Facebook:
Ruim 25 jaar lang ben je mijn baken geweest. Mijn alles, je was mijn wereld en mijn wereld draaide om jou. 25 jaar lang heb ik gevreesd voor de dag die gisteren aanbrak… de dag dat ik je moest laten gaan. 25 jaar leefde ik zo intens met je, beheerste je mijn hart, mijn hoofd en mijn handelen. Vanaf het moment dat we elkaar als kinderen troffen was jij het, mijn wonderschone, niet in woorden te vatten, soulmate. Met je prachtige en niet te beteugelen vrijheidsdrang, je oerkracht en je zijn heb je in mij alles doen ontwaken waar ik voor sta. En mijn god wat had ik dit pad nog jaren verder met je willen bewandelen… We hebben onze laatste dag zo mooi en intens samen hebben beleefd als een cadeau tekenend voor onze band. Ik weet even niet zo goed meer hoe nu verder. Mijn lieveling, er blijft zoveel stilte over… Voor altijd, mijn beauty ❤
Nu zijn twee drie maanden verder en de pijn is nog niet minder. De impact is enorm. Deze week trof ik via een podcast van Animalmatters onderstaande podcast aan over rouwen om dieren en de impact van het verlies van een dier. Wellicht interessant om te beluisteren: