Paardengedragstherapie is voor mij het mooiste vak dat er bestaat. Van kinds af aan wist ik al dat dit was wat ik wilde worden, alleen wist ik toen nog niet dat het paardengedragstherapie heette. En ook als kind al, voelde het als mijn taak om paarden weer gelukkig te maken. Dat leek me werkelijk het mooiste dat er bestond. En echt, paardengedragstherapie is zo mooi!
Toen kreeg ik mijn eigen paard. Een prachtige, niet te omzeilen Arabische schoonheid genaamd Rhiskee. Ik heb in eerdere blogs al over hem geschreven en ga dit ook in de toekomst nog doen, want hij is mijn drijfveer geweest en is het, nu een jaar na zijn overlijden nog steeds. Over de ins- and outs hiervan later meer. Maar punt is dat hij Rhiskee heette en Rhiskee betekent in het arabisch ‘de gelukkige’. Die naam had hij al, en daar had ik dus geen invloed op. Maar het matchte meer dan woorden kunnen omschrijven.
Toen ik mijn eigen bedrijf wilde gaan opzetten, zijn meerdere namen de revue gepasseerd. En niets raakte de kern, tot het moment dat ik besefte dat het de naam moest zijn van mijn grote paardenliefde en dat paarden (weer) gelukkig maken mijn grootste drijfveer in het leven is. Zodoende werd Gelukkig Paard geboren. En in alles wat ik doe heb ik dit in het achterhoofd ‘maakt het het paard gelukkig ?’.
Als paardengedragstherapeut is het dan ook mijn dankbare ‘taak’ paarden en hun eigenaren te helpen met tal van problemen. Van stalondeugden tot angsten, van agressie tot trailerladen, noem maar op. Elk probleem komt voorbij en door mijn gedegen achtergrond bij Tinley en ervaring als paardengedragstherapeut, help ik paard en mens met wetenschappelijke kennis en inzichten om weer grip op de situatie te krijgen en verder te kunnen.
Zo eens in de zoveel tijd komt er een bericht in de mailbox binnen waarbij je hart een sprongetje maakt. Vandaag was zo’n dag. En dat is een van de redenen waarom ik zeg: paardengedragstherapie is zo mooi! En wat ik las was juist verre van mooi. De schrijfster beschreef het leed dat haar paard op een eerder adres had ervaren en hoe het paard was verworden tot een schim van wat het hoorde te zijn. Het paard leek het plezier in het leven te zijn verloren. Dit is zo schrijnend, maar helaas zie ik het vaak. Wat ik echter niet vaak zie is dat mensen hier hulp bij inroepen. En dat gebeurde nu wel. En van dat feit maakte mijn hart een sprongetje. De schrijfster van de e-mail opperde zelfs een paard keer dat het betreffende dier niet gelukkig was.
Nu is depressie bij paarden (en wellicht de hiermee samenhangende aangeleerde hulpeloosheid ) mijn specialiteit, dus van dergelijke vragen en problemen gaat mijn motor sneller lopen. Mijn bedrijf heet niet voor niets Gelukkig Paard. Ik heb met haar een afspraak voor een consult gemaakt zodat er stappen ondernomen kunnen worden om het dier weer levenslust te laten ervaren. Want dat kan gewoon. Zelfs na een leven vol leed en verwaarlozing kan een paard weer gelukkig worden. Ik houd jullie op de hoogte van vorderingen! O paardengedragstherapie is zo mooi!